Goede voornemens…

Hoe cliché, hoe waar ook, we hebben het allemaal weleens gedaan; per 1 januari ga ik stoppen met roken, ik ga sporten of stop met drinken. We weten ook dat de meeste pogingen voor het verstrijken van de maand januari jammerlijk geflopt zijn.

Toch, hoe cliché het ook is, ik ben voor goede voornemens. Ik vind dat mensen doelen nodig hebben, op korte en lange termijn. Of het nu om een topsporter gaat of om een huisvrouw, wezenlijk verschilt dit niet veel. Ik heb in al die jaren nog nooit iemand meegemaakt die 5 jaar achtereen gemotiveerd was, gemotiveerd bleef.

Dit lijkt tegenstrijdig, we kennen allemaal wel mensen die tot op het bot gemotiveerd zijn, jarenlang. Als je die mensen echter onder de loep neemt zul je zien dat ze allemaal ook tussentijdse doelen hebben of hebben gehad. In de vorm van een wedstrijd, een streefgewicht of een ander, tussentijds, doel.

Ik heb in al die jaren gemerkt dat je die tussentijdse doelen ook nodig hebt. Ik ben altijd tot op het bot gemotiveerd geweest, ik ben het nog, zij het met andere doelen maar in de topsporttijd was er maar 1 doel; het winnen van het WK. Maar ik had ook de wedstrijden tussendoor nodig. Die heb je sowieso nodig om je te kwalificeren maar je geest heeft ook beloningen nodig.

Dus na 3 maanden voorbereidingen, diëten en knokken, vaak letterlijk, beloonde ik mezelf vaak met een vakantie, even geen sport en at lekkere dingen die ik 3 maanden niet gezien had.

Als jonge jongen deed ik altijd erg mijn best, ik dronk soms jarenlang niet, zelfs niet met nieuwjaar of op vakantie. Dit was voor mij een grote opgave, ik hield van een feestje, nog meer van vakantie en een lekker biertje hoort daarbij. Sommigen van ons zullen dit misschien slap vinden maar van een glas water word ik niet echt los in de heupen.

Ik merkte echter in die jaren van opoffering, geen feestjes, geen biertje, dat ik langzaam gefrustreerd werd, ik kreeg immers geen beloning voor al mijn harde werk. Vergeet niet, ik was misschien 20 jaar, trainde keihard en kreeg daar niet veel voor terug. Ik sprak er in die tijd eens over met een pro-bodybuilder en die vertelde me eigenlijk het principe wat ik hierboven beschrijf. Het principe dat hard werken ook beloond dient te worden.

In mijn geval betekende dat eens in de 2 of 3 maanden op stap met je vrienden, met een drankje erbij. Ik vergeet het nooit, ik was nog niet begonnen met deze manier van leven of ik schoot vooruit. Het gewenste lichaam, de gewenste conditie en de gewenste kracht waren ineens wel binnen bereik. De geest, mijn geest had zijn beloning gevonden.

Misschien raar om een borreltje als beloning te zien, misschien raar om als sportman een biertje te verheerlijken maar probeer het grote geheel maar eens te zien.

Arnold Schwarzenegger zei ooit: “ik wilde zo graag winnen dat het pijn deed”. Ik herken dit als geen ander, die zucht naar erkenning maakt dat je wilskracht onbreekbaar wordt. Het is echter algemeen bekend dat Der Arnold ook in zijn jonge jaren een biertje niet schuwde.

Moeilijk verhaal ook, hij trainde veel in München, en laten ze nu net daar de beruchte bierfeesten hebben…

Train hard, stel doelen en beloon je zelf…

JK.