Een wijze les…

Vandaag was er een groep stratenmakers aan het werk bij mij in de straat. Wat me opviel was de schaterlach die ik rond 7.00 in de ochtend al hoorde. Diezelfde lach hoorde ik om 16.00 nog steeds als de mannen hun werkdag erop hadden zitten.

 Ik kwam net de douche uit en was niet zo lacherig, niet zoals die gasten. Eigenlijk heb ik de hele dag, de hele week niet zulke gasten gezien of gesproken. Nu ben ik nog een bevoorrecht mens, ik doe precies wat ik wil, reis de hele wereld over en lach veel. Toch zetten die mannen me aan het denken. Ik heb ze een beetje geobserveerd en was oprecht verbaasd over de vreugde van deze gewone jongens. Want dat vinden we toch, stratenmaker is een simpel beroep. Voor de duidelijkheid, ik vind dat niet. De mannen werkten keihard en leverden een prachtig stuk werk af. Ik denk ook dat ze er trots op waren en wat een lekker gevoel moet dat zijn.

 Ik ken echter miljonairs, misschien wel miljardairs maar die lachen niet zoveel als die stratenmakers, eigenlijk lachen ze helemaal niet. Zitten de hele dag met de telefoon(s) in de aanslag, want wee o wee, je zal maar een telefoontje missen. Altijd iets nastreven wat er meestal niet is. Want naar wat zijn ze op zoek? Meer geld, meer macht of meer aanzien? Ik kan ze vertellen dat dat niet gaat komen, ik heb het in ieder geval nog nooit zien gebeuren.

Ik heb de wijsheid niet in pacht maar mede door mijn reizen in vaak arme landen, heb ik lang geleden al ontdekt dat echt geluk niet in de portemonnee zit. Arme mensen in Brazilië, straatvegers in Thailand, ik heb ze gezien, gesproken en met sommigen een band van meer dan 20 jaar opgebouwd. “Alegria” is het Braziliaanse woord voor vreugde, ik leerde het al in ’94 toen ik voor het eerst in dit geweldige land kwam.

Vreugde omdat ze Braziliaan zijn, werk hebben, eten hebben en omdat het bijna Carnaval is…

Mooie mensen…die stratenmakers!