Je relatie met sport

Welkom op de site, welkom bij Old‘Scool! De eerste primeur heb je al te pakken, mijn eerste column, ik hoop een van de vele!

Omdat ik een trainer ben die graag een band met zijn leerlingen heeft, zal ik in deze columns regelmatig mijn visie geven op bepaalde zaken, ook niet sport-gerelateerd als ik dat een keer nodig vind. De tsunami, Twin Towers en IS zijn gewoon zaken waar we allemaal een mening over hebben. Die ventileer ik graag hier omdat ik wil dat je weet hoe ik denk, hoe ik in elkaar steek en dat een menig vaak zegt of je met een persoon kan werken of niet.

Dat is erg belangrijk  omdat je een soort relatie aangaat. Stel, je privéleven ligt overhoop, dan is het misschien wel niet de tijd om een strak eetschema te volgen. Misschien is het dan beter om keihard te werken en stoom af te blazen, voel je wat ik bedoel?

Ik werk al 35 jaar in de sport, tot 10 jaar geleden weliswaar meer op mijzelf gericht. Ik vocht toen nog en was wat ego-centrischer ingesteld maar werkte natuurlijk wel met een team van trainers, therapeuten en soms ook artsen en andere deskundigen. Met al deze mensen had ik een goede band, zonder dat we allemaal bij elkaar op de koffie kwamen. Die goede band heb ik overigens nog steeds, er gaat geen week voorbij dat ik een van hen opzoek of dat ze bij mij komen. Dat vind ik rijkdom.

Ik wil dat ook met mijn mensen, of je nu wereldkampioen wilt worden of 30 kilo wil afvallen. Als ik aan zo’n project begin weet ik altijd zeker dat het lukt. Ik zit nu eenmaal zo in elkaar, heb nooit anders gedacht en ga dat ook nooit doen. Of het altijd verstandig is weet ik niet maar ik benader een doel altijd als een gevecht. Een gevecht wil je winnen, ik geloof gewoon dat je dan niet verliezen kan.

Natuurlijk spreek ik mezelf tegen want ik heb best wel wat wedstrijden verloren, in de ring welteverstaan. Alleen, ik heb altijd zo hard gewerkt, er alles voor gedaan en gelaten, dat ik ook daar vrede mee heb, rust heb. Stel, ik had er af en toe met de pet naar gegooid, dan had ik daar nu nog last van gehad.

Ik heb mensen bij me gehad die wereldkampioen fitness, bodybuildng en K1 kickboksen “wilden” worden. Ze hadden er “alles” voor over. Dan lijkt het mij logisch dat ik, je trainer, de lat bijzonder hoog legt, toch? Of eigenlijk, je legt de lat zelf hoog want je wilt immers de beste van de wereld worden, want daar staat de term wereldkampioen voor.

Ik zal 3 antwoorden opschrijven die ik kreeg bij de eerste obstakels;

– “jij legt de lat wel erg hoog, jij vergelijkt iedereen met jezelf”
– “een beetje variatie moet kunnen hoor” (dat was het antwoord van iemand die diezelfde dag zijn eetschema binnenkreeg via de mail, nog voor het begin dus…)
– “je denkt toch niet dat ik 3 keer in de week van Almere naar Amersfoort kom?!!”

Nee, inderdaad, Amersfoort is toch al gauw zo’n 20 minuten rijden…

Tot snel,
JK.